Wednesday 5 January 2011

Υποκρισία.

Προχθές το βράδυ αποφάσισα να εξερευνήσω λίγο τον έξω-εφηβικό κόσμο. Βγήκα στα πιο κοολάτα στέκια, άραξα και η παρέα μου δεν μπορούσε να σταματήσει να κάνει μια συγκεκριμένη διαδικασία:

      Βγάζω πακέτο με τσιγάρο- το ακουμπώ στα χείλη μου- το ανάβω- παίρνω την πρώτη τζούρα 
και κάνω γκριμάτσα "ευχαρίστησης"- πιάνω το ποτήρι με τον καφέ- στάχτες, καπνοί, αποτσίγαρα, μπύρες, σουβλάκια, ψεύτικα φιλιά. 
  Τους κοιτούσα με απορία.Μην νομίζεις, δεν είμαι το αθώο καλό παιδάκι που ακούει μόνο τη μαμά του, η μαθήτρια του 20. Τα 'χω κάνει αυτά. Το τσιγάρο και το μπουκάλι της μπύρας υπήρξαν και για' μένα καλύτεροι φίλοι.
Μια βασική διαφορά; Ποτέ δεν το θεώρησα μαγκιά, ούτε περίμενα να πάω στην πιο in-cafeteria της γειτονιάς για να το κάνω. Για να με δουν όλοι οι υπόλοιποι. Αυτά τα παιδιά εκείνη την ημέρα αντάλλαξαν σταυρωτά φιλάκια με τα παιδιά που αντιπαθούσαν. Τους έλεγαν <<Βρε αγάπη μου, που χάθηκες;>> και μετά τα ξευτέλιζαν.
και κριτίκαραν το ροζ κολάν που δεν πήγαινε με το κόκκινο μπουφάν, που ψεύδιζαν, που πήραν κάτω από τη βάση στα μαθηματικά, ό,τι αρνητικό εντόπισαν.
Είχαν τόσα πολλά να πουν, να θάψουν, να κακολογίσουν. Πάντα για τους άλλους.
Ποτέ για τον εαυτό τους. Κι εγώ ήμουν εκεί και τα κοιτούσα. Δεν μίλαγα, είχα μείνει άφωνη.
  Ναι, πρέπει να το παραδεχτούμε, ζούμε στον κόσμο της υποκρισίας.
Ιστοί από ψέματα υφαίνονται καθημερινά από ανθρώπους που θεωρούμε φιλαράκια.
Η καρδούλα που στέλνουμε στο FACEBOOK αντιστοιχεί με μια λίστα με βρισιές και μια αγκαλιά τι είναι;
Ιστοί. Όχι από αράχνες. Από ανθρώπους. Ιστοί με ψέματα...
Μια πισώπλατη μαχαιριά... Έτσι καταντήσαμε. Να ζούμε στην υποκρισία.
Ένα κόσμο ψεύτικο. Ψεύτικα συναισθήματα, ψεύτικοι άνθρωποι, ψεύτικα λόγια.
Τι φοβόμαστε; Γιατί δεν λέμε τι πραγματικά αισθανόμαστε;
Θα ξεκινήσω εγώ. Θα σου πω την αλήθεια και μόνο. Δεν θα είμαι πια εκεί. Λυπάμαι.
Υποκρινόμαστε για να μην πληγώσουμε. Αλλά δεν καταλαβαίνουμε πως με την υποκρισία, we hurt people even more. 
Γεννηθήκαμε σε ένα κόσμο βουτηγμένο στην υποκρισία, θα πεθάνουμε στον ίδιο κόσμο,
αλλά ας ζήσουμε αξιοπρεπώς τουλάχιστον...τι λέτε;

2 comments:

  1. Ζούμε στην υποκρισία για να επιβιώσουμε μέσα στην κοινωνία που χτίσαμε. Δυστυχώς οι άνθρωποι θέλουν να τους αγαπούν όλοι, να τους εκτιμούν όλοι κλπ.
    Είμαστε όλοι διαφορετικοί, οι σκέψεις μας διαφέρουν και κάποια στιγμή πρέπει να το αποδεχτούνε όλοι αυτό. Τουλάχιστον δεν έχουμε ψευδαισθήσεις πως συμπαθούμε κάποιον, υπάρχει ακόμα η άποψη κάπου εκέι στο βάθος, αλλά για πόσο ακόμα θα μείνει εκεί;

    ReplyDelete
  2. Ναι είμαστε όλοι διαφορετικοί και αν όλοι είχαμε το θάρρος να υποστήριξουμε την άποψη μας, να μη γίνονται διακρίσεις, η υποκρισία δεν θα ήταν σε τέτοια γιγάντια επίπεδα. Μπαίνω σε ένα δωμάτιο και την αισθάνομαι. Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει... μόνο πυ εγώ τώρα κατάλαβα οτί δεν γουστάρω να υποκρίνομαι..

    ReplyDelete